Ты дзесяць год забыў мяне, якую
Нанова мне вяртае новы час.
Ты дзесяць год завеш мяне па бацьку,
Нібы тым самым знаеш аддаленьню
Халодную і жорсткую мяжу.
Ну што ж, з таго ні горача, як кажуць,
Ні холадна, павер, даўно і мне!
Прысьніцца ноччу мне сьвяты Іосіф, –
Дакладней, цесьля
I вясковы бондар, –
А гэта значыць родны бацька мой.
Ён паглядзіць, ці не ўчарнелі рамы,
Ці дзьверы не рассохліся ў кватэры,
Ці не рыпяць сасновыя масьніцы,
Ці ёсьць для сьвята мейсца на куце.
I покуль ты завеш мяне па бацьку,
I покуль я яшчэ жыву на сьвеце,
Яго ніяк я не ўяўляю мёртвым –
Я плоць яго, нявыветраны дух!
|
|
